Nowy człowiek.

Widzicie ten brzuch? Rośnie jak na drożdżach. A wraz z nim ONA. Czasem mówię jeszcze do niej nieco nieśmiało, czasem czuję jakbym w brzuchu miała obcego nie dziecko. Czasem się do niej uśmiecham, czasem wkurzam kiedy kopnie mnie boleśnie w żebro.
Myślę o tym jak będzie wyglądać, jaki będzie miała charakter. Jak będzie stawiać pierwsze kroki, mówić pierwsze słowa. Boję się czasem czy będę umiała okazywać jej swoją miłość kiedy będzie już starsza. Każdego dnia boję się innych rzeczy, a jednocześnie nie mogę doczekać się już przyjścia tej małej istoty na świat. Zanim zaszłam w ciążę, zastanawiałam się jak to będzie nosić w sobie człowieka. I może nie zawsze jest tak kolorowo jak się wydawało wcześniej, może nie mam siły na długie spacery, zakupy, nauka nie wchodzi mi do głowy jak wcześniej, ciężko jest mi się skoncentrować... ale bije we mnie to drugie serce. Rosną rączki, przybywa tłuszczyku, rozwija się mózg. Tworzy się nowy człowiek. Który zaraz po narodzinach spojrzy na mnie swoimi małymi oczętami, które razić będzie światło z zewnątrz, a ja będę wiedzieć. Będę wiedzieć to na pewno. Że właśnie przyszedł na świat człowiek, którego stworzyłam ja, i to ja jestem dla tego człowieka najważniejsza, a on najważniejszy jest dla mnie. I tak będziemy trwać w tej miłości, poznawać ją i odkrywać wciąż na nowo. I w tej relacji matka-córka, będziemy najszczęśliwszymi istotami na świecie. Tak to widzę.