Dwie historie. Dwa życia, jeden koniec.

Historia nr 1:

Widzicie te małe rączki? Dotykają póki co nieświadomie mojej twarzy, szukają mojego ciała wieczorami po omacku. Widzicie te malutkie usta? Całuję je codziennie po kilka razy. Są takie delikatne. Widzicie te malutkie oczka? Wpatrują się we mnie każdego dnia jak w święty obrazek. Rozglądają po wszystkich kątach, poznając to co póki co jest dla nich tak obce. Widzicie tą małą istotę? Ocieka niewinnością, kruchością i delikatnością. I nie napisze dziś tutaj nic odkrywczego. Będzie to raczej sprawa oczywista. Ale patrząc na Nią jak śpi. Na jej małe rączki, małe usta, stópki. Na jej twarz. Patrzę na nią jak na niewinną niczemu istotkę, która jest tak bezbronna. Dbam o Nią najlepiej jak potrafię. Kiedy się budzi spokojnie podnoszę ją, trzymając jej główkę. Przy przebieraniu uważam, żeby jej nie zadrapać. Nie chcę jej płaczu. Jej łzy mnie bolą. Chcę zadbać o Nią najlepiej jak potrafię. Chcę jej życia, zdrowia, dobra.

Trafiłaś moja córko najlepiej jak tylko mogłaś. Masz dom, a w nim miłość. I nikt nigdy Cię nie skrzywdzi. Bo ja nigdy na to nie pozwolę.

_____________________________________________________________________________

Historia nr 2:

Dziecko płacze. "Ucisz tego bękarta" - krzyczy rozzłoszczona matka. Niewinne małe ciałko trzęsie się. Z małych, błękitnych oczu płyną łzy. Ojciec dopija kolejne piwo. Nikt nie reaguje. "Zamknij się!" - krzyczy. Dziecko wciąż płacze. Podchodzi do łóżeczka. "Czego Ty kurwa chcesz?!" . Łapie malutkie dziecko za jedną rękę, chaotycznie ciskając je na kanapę. "Nakarm go, niech przestanie wrzeszczeć". Matka dalej pije. Nienawidzi swojego życia. Nienawidzi swojego dziecka. Płacz jest coraz głośniejszy. Małe paluszki zaciskają się w piąstki. Drobna twarz staje się czerwona. "Mam dość!" - krzyczy ojciec. Ciska dzieckiem o podłogę. Katuje przez kilka minut. Drobne ciało staje się bezwładne. Klatka piersiowa nie unosi się. Rodzice się śmieją. Łzy przestały cieknąć ciurkiem. Cisza. Nie żyje.

Nie napiszę dziś nic odkrywczego. Jest to raczej sprawa oczywista. Historie dwie. Dwa życia. Jeden koniec. Wszyscy jesteśmy ludźmi. Mamy swoją wrażliwość. Od zawsze bolały nas wiadomości w telewizji o skatowanych dzieciach. Zawsze w oczach stawały mi łzy na takie wieści. Ale teraz patrzę na to jako matka. Wrażliwość wzrosła jeszcze bardziej. Dlaczego? Patrz historia nr 1. Ona leży obok mnie. Jest taka delikatna, tak niewinna, bezbronna. Człowiek chucha i dmucha, żeby przez przypadkiem nie zrobić krzywdy. A ktoś w tym czasie z premedytacją katuje, zabija swoje dziecko. Jestem typem człowieka, który nie umie pogodzić się z rzeczami, na które nie ma wpływu. Wciąż jestem naiwna. Wierzę, że świat się zmieni. Sorry. Nie świat. Ludzie. Że kiedyś z tej planety znikną ludzie, którzy ranią. Którzy swoją siłę pokazują w formie przemocy. Wierzę, że każde dziecko będzie miało szansę. Będzie miało szansę żyć... i przeżyć to życie najlepiej jak potrafi. I że nikt nigdy mu w tym nie przeszkodzi...