Ah śpij...samotnie.

Pierwszą rzeczą, która kupiłam dla Poli było łóżeczko. Przez okres ciąży pokój jej był remontowany i urządzany tak, by czuła się w nim bezpiecznie i przytulnie. Kiedy wróciłam do domu po porodzie pomieszczenie to było... nie używane. Moja sypialnia zamieniła się w pokój dziecięcy. Powód? Po cesarce byłoby mi ciężko chodzić w jedną i w drugą nosząc Polę na rękach. Tym oto sposobem przy moim łóżku powstała kupka pampersów (czystych of kors), chusteczek itp. Pola przez pierwsze dni spała... na mnie. W pewnym momencie poczułam się przytłoczona. Nie miałam w swoim domu miejsca, w którym nie byłoby niczego nie związanego z dzieckiem. Ale kochałam jej małe ciałko oddychające na mojej klatce piersiowej. Wiedziałam jednak, że to co teraz sprawia mi radość - z czasem obróci się przeciwko mnie. Stopniowo zaczęłam odkładać Pole do łóżeczka, a ze swojego pokoju systematycznie wynosić wszystko typu grzechotki,pampersy itp. Mój pokój miał być miejscem dla mnie, w którym od macierzyństwa odpoczywam. TAK! ODPOCZYWAM! Bo jak już pisałam matką polką nie jestem i nie mam zatracić siebie samej na rzecz macierzyństwa, mimo, że kocham swoje dziecko nad życie. Oprócz matki mam zamiar nadal być kobietą, narzeczoną, studentką. Mam zamiar mieć swoją przestrzeń, w której dla dziecka miejsca nie ma. (straszne co? )

Ale wracając do tematu. Nauczenie Poli spania we własnym łóżeczku wiązało się z poświęceniem i zarwanymi nocami. Częste wstawanie, karmienie i usypianie sprawiało, że nie spałam wcale. Zmieniło się to w drugim miesiącu kiedy Pola przesypiała całe noce. Ostatnio znów ma pobudki, ale po najedzeniu się śpi dalej. Także argumenty, że idę na łatwiznę, bo wysypiam się sama do mnie nie przemawiają. Wygodą jest dla mnie wyjęcie piersi i danie jej dziecku bez konieczności wypełzania z łóżka i rozumiem mamy, które tak robią, bo serio idzie zwariować zrywając się co chwilę z łóżka ( ja jakoś daję radę) . To, że moje dziecko śpi w swoim pokoju za ścianą nie jest jakąś sztywną zasadą. Zdarza się, że biorąc ją na karmienie, zasypiam z Nią i już jej nie odnoszę. Rzadko ale jednak. Śpię wtedy sztywno jak na szpilkach tak jak i narzeczony, bo podświadomie wiem, że nawet mało gwałtowny ruch mógłby ją skrzywdzić. Nie przemawiają do mnie też argumenty o budowaniu więzi. Jestem przy dziecku kiedy się budzi tak samo jak matka, która z dzieckiem śpi. Podejrzewam, że nocne kwiknięcie Poli, które sprawia, że w kilka sekund jestem przy Niej - Was śpiących z dziećmi nawet nie budzi. (niektórych). Wieź buduje się poprzez przytulanie, wspólne zabawy, rozmowy. Noc jest od spania. Przede wszystkim fajne we własnym pokoju dziecka jest to, że pomaga mu to odróżnić dzień od nocy. Jedna pani na FP usilnie próbuje mi wmówić, że hałas jest nawet w dzień, więc zapewnienie spokoju jest śmiesznym argumentem. Nie zgadzam się. Nie czytam poradników, ale na jeden temat czytałam w dość wielu miejscach i rozmawiałam z wieloma ludźmi. Niesamowicie ważne jest, by dziecko wiedziało, że jeśli jest noc to mówi się szeptem, wszystko się uspokaja i jest to pora na sen. W dzień musi nauczyć się spać jednak kiedy za oknem jeżdżą co chwilę auta, po domu co chwilę ktoś chodzi i dzwonią telefony.

O ile spanie z dzieckiem wynika z braku możliwości czyt.małe mieszkanie lub matka ma po prostu taką potrzebę i potrafi to przyznać - jestem w stanie to zrozumieć. Jednak jeśli matka śpiąca z dzieckiem robi to, bo uważa, że po odłożeniu dziecka do łóżeczka w jego pokoju zrobi mu krzywdę lub że spanie osobno nie wypracuje u Niej z dzieckiem więzi - jest to już delikatnie mówiąc chore.

Post ten powstał głównie po to, by uchronić świeże mamy przed osądami mam fanatyczek. Że nie kochacie. Że robicie źle. Że się nie poświęcacie. A sądzą tak tylko dlatego, że robicie inaczej niż one. Nie dajmy się zwariować. Jesteśmy tylko ludźmi. Idąc tropem myślenia matek, które dziecka nie odstąpią nawet na krok, nawet na sekundę - czy nie mowa tu już o miłości toksycznej? Zastanawia mnie co kieruje taką matką? Dobro dziecka? Czy własne potrzeby i egoizm? Czy to dziecko potrzebuje Was 24 na dobę? Czy Wy jego?

Każdy wychowuje dziecko na swój własny indywidualny sposób. Nikt, absolutnie nikt nie ma prawa się w to wtrącać i oceniać. Jednak jeśli ktoś zarzuca mi brak więzi, brak miłości do własnego dziecka, tylko dlatego, że sam z przyczyn siedzących w jego głowie potrzebuje swojej pociechy przy sobie w dosłownym znaczeniu - śmiem twardo bronić swoich racji.

Bo tak jak karmienie wg mnie nie jest wyznacznikiem miłości matki do dziecka, tak już na pewno nie jest tym spanie dziecka w osobnym pokoju.