Byłam psychopatką.

Niska samoocena i brak wiary w swój wygląd - jednym może wydawać się niczym nie groźnym. Ja wiem, że jest to najgorsze gówno, które śmierdzi wyjątkowo mocno. Nie wiem czy negatywny stosunek do mojego wyglądu wynikał z faktu, że w dzieciństwie rodzice nie mówili mi, że jestem piękna czy może z tego, że w okresie dojrzewania ktoś powiedział mi, że jestem brzydka i zakorzeniło się w to w mojej głowie zbyt głęboko pozostawiając mocny ślad. Może wynikało to z tego, że jakoś od 3 gimnazjum przebywałam z samymi chłopakami, którzy traktowali mnie jak kumpla, jarając się przy mnie innymi dziewczynami. Dopiero po latach dowiedziałam się, że co drugi był we mnie zakochany. Wtedy myślałam, że traktują mnie jak kumpla, bo do hot laski to mi raczej daleko. A oni po prostu traktowali mnie jak równą sobie. Taką, z którą można pogadać, wypić piwo i śpiewać na osiedlu o północy.

Mimo to nie myślałam wtedy jakoś szczególnie o wyglądzie. Jakiś czas później miałam ogromne powodzenie a okienko popularnego wtedy Gadu-Gadu migało jak szalone. Nie należałam do tych wiernych jak pies. Pisałam z dziesięcioma naraz, spotykałam z pięcioma i mimo, że były to niewinne spotkania, bo nie sex był mi wtedy w głowie, to teraz wiem, że postępowałam nie fair. A, że wierze w karmę wiem czemu trafiałam na samych, u których również okienka GG migały jak szalone. A jak się trafił jakiś porządny, to bawiłam się jego uczuciami, zbywając go na każdym kroku, a potem płacząc czemu nie trafia mi się nikt normalny. Do rzeczy.

Kiedy nareszcie poznałam swojego F. z dnia na dzień zaczęłam zmieniać się w ... psychopatkę. Psychopatkę, która śledzi, sprawdza i uprzykrza życie. Często widziałam w jego oczach łzy i niemoc. Ktoś normalny już dawno, by mnie zostawił. Ale nie on. On kochał zbyt mocno. Zbyt mocno, by zostawić.
Patrzyłam na swoje odbicie w lustrze i nie wierzyłam. Nie wierzyłam, że on może mnie taką kochać. Mijałam zgrabne laski na ulicy i od razu w głowie pojawiały się myśli "Może gdybym zmieniła włosy, wyglądałabym lepiej?" ; " Może jakbym trochę schudła?". Jakiekolwiek zmiany nie przynosiły efektu. Czułam się dobrze w swojej skórze tylko w domu, kiedy w telewizji nie leciały klipy z pięknymi kobietami, a w serialach nie było nagości. Wszystko zmieniało się kiedy wychodziłam z domu. Pewna siebie do czasu gdy na ulicy nie minęła mnie szczupła brunetka idąca pewnym krokiem przed siebie. Automatycznie patrzyłam na mojego F. czy nie zwraca uwagi na takie panny. Mimo, że nie zwracał w domu musiał słuchać, że na pewno się spojrzał, na pewno myśli o innych itp. Telefon był kilka razy dziennie sprawdzany kiedy nie widział, a ze zwyczajnych smsów z kolegami ja potrafiłam utworzyć scenariusz kończący się co najmniej zdradą. Mimo, że był on jednym z niewielu, którzy będąc w związku w dupie mają inne - ja nie mogłam w to uwierzyć. W poprzednich związkach byłam z facetami, którzy przy mnie potrafili komentować inne mówiąc jakie są super. Dlaczego on miałby być inny? Byłam taka głupia.

Pamiętam sytuację kiedy F. przyjechał do mnie i opijaliśmy w dwójkę jego urodziny. Wzięłam jego tel i spojrzałam w kontakty. Nigdy nie miał w nich żadnej dziewczyny poza mną...ale tego dnia miał. Patrzę: "Julita". "Kto to ku*wa jest?! Odpowiedz!" . "Nikt" - odpowiedział. "Odpowiedz ku*wa, powiedz co to za dzi*a. Zabiję ją". Uspokajał mnie tylko pytając co się ze mną dzieje. Dalszych wyzwisk nie będę chyba publikowała. Pamiętam co wtedy czułam. Widząc kontakt "Julita" poczułam ogromny gul w gardle, nie mogłam oddychać, a oczy zalały się łzami. Czułam się jakbym przyłapała go na seksie. Gotowało się we mnie i cała się trzęsłam. Rano F. z załzawionymi oczami podał mi telefon i powiedział. "Nie wierzysz? To sprawdź. to numer ***. Wiesz, że ma problemy z policją nie chciałem zapisywać go jego imieniem". Parsknęłam śmiechem. Powiedziałam, że nie chcę. Sam wykręcił mi numer i przyłożył do ucha. Usłyszałam męski głos. Sprawdziłam czy wykręcił ten sam nr, który widziałam wczoraj. Tak...był ten sam. Wyszedł trzaskając drzwiami, a ja miałam ochotę się zabić. Po raz kolejny go zraniłam i pokazałam jak bardzo mu nie ufam. Sobie samej uświadomiłam jak bardzo w siebie nie wierzę.

Sytuacji było o wiele więcej. Mniej lub bardziej drastycznych. Często z moich ust padały słowa o samobójstwie. Mówiłam mu przez telefon, że jeśli coś zrobi - zabiję się. Po czym wyłączałam telefon. Czasem po jego wyłączeniu niczym psychopatka leżałam patrząc się w sufit z uśmiechem, wiedząc że on właśnie odchodzi od zmysłów. Czasem chciałam to zrobić na prawdę. Kiedyś nawet spróbowałam... Był zrozpaczony. Kiedy w końcu mi wybaczył wybełkotał tylko: "Jak mogłabyś mnie zostawić?! Co Ci strzeliło do głowy? Mogłoby tu Cię teraz nie być..." Ale znosił to wszystko. Mimo, że z dnia na dzień był coraz bardziej tym wszystkim zmęczony.

Chorobliwa zazdrość opętała mnie całą. Straciłam kontrolę nad sobą i nie umiałam jej odzyskać. Kiedy wychodził gdzieś gdzie mogła być płeć żeńska rozmyślałam jak to się może skończyć. Kiedy pisał mi smsa, że ogląda film, oglądałam to samo, żeby wiedzieć czy przypadkiem jego uwagi nie zwróci jakaś kobieta. A kiedy w filmie następowała scena erotyczna znów pojawiał się gul w gardle a F. zostawał zasypywany smsami typu: " I co podjarałeś się? Chciałbyś żebym tak wyglądała?" i z milionem innych pretensji. Pół roku potrafiłam rozmyślać o czymś , z czego on nawet nie zdawał sobie sprawy, że mogłoby mnie to przejąć.
Przez pierwsze miesiące bycia z nim to wszystko rozpieprzało mnie od wewnątrz, bo milczałam. Dusiłam w sobie. Dramat rozpoczął się kiedy zaczęłam na głos mówić co myślę, co czuję.
Psychopatka. Po prostu psychopatka.

F. nigdy do końca nie rozumiał. Myślał, że to bierze się tylko i wyłącznie z braku zaufania. Kiedyś powiedział mi: "To, że ty byłaś nie fair w swoich poprzednich związkach nie oznacza, że ja taki jestem wobec Ciebie. Nie wszyscy tacy są". Codziennie powtarzał mi jaka jestem piękna wpatrując się we mnie jak w święty obrazek. Koleżanki zazdrościły, bo gdy byliśmy na domówkach i wszyscy inni patrzyli się na klip z laskami w bikini, on całował mnie w czoło. Kiedy inni właśnie gadali o jakiejś dziewczynie, którą widzieli on mówił, że go to nie obchodzi. To wszystko było takie szczere, takie prawdziwe. On nie udawał. On taki był. On taki jest.

Ale to nie pozwalało mi się wyleczyć. Nienawidziłam swojego odbicia w lustrze i zaczęłam skupiać się tylko na nim. Pragnienie idealnej sylwetki, codziennie idealnie dobranych ciuchów i idealnego makijażu sprawiło, że zapomniałam o jednym. O swoim charakterze. On nie mógł już tego znieść. Kiedyś nie wytrzymał i powiedział: "Dla mnie jesteś ideałem nie rozumiesz?! Podobasz mi się tak, że skręca mnie za każdym razem jak Cię widzę, ale to nie znaczy nic, bo zaczynam Cię nienawidzić" po czym dodał "Wolałbym być z kimś brzydkim, ale normalnym, bo wygląd to ty masz zajebisty, ale charakter masz zje*any". Wtedy do mnie dotarło. Próbując być idealną zapomniałam o jednym. Nie jestem z facetem, który jest ze mnie dla wyglądu. Jestem z facetem, który wybrał mnie bo pokochał moją osobowość. Jestem z facetem, który jest teraz nieszczęśliwy, bo ma piękną kobietę, która jest okropna. Której nie znosi i na którą nie może już patrzeć. Przez jakiś czas podporządkowywał się mi, uważał na to co mówi, żebym źle tego nie odebrała, zmieniał kanał kiedy martwił się czy scena w nim mnie nie rozzłości. Chory schemat, który przeraża mnie kiedy patrzę na niego z perspektywy czasu. Kiedy zaczął mi się stawiać i mówić przy każdym zarzucie, że to ze mną jest coś nie tak i on nie będzie robił wszystkiego wg mojego widzimisię byłam zrozpaczona, ale był to chyba rodzaj terapii. Gdyby do tej pory robił wszystko pod moje dyktando, tłumacząc się z czegoś czego nie zrobił, byłabym taka do dziś.

Wyleczyło mnie ...macierzyństwo. Kiedy człowiek jest zajęty to nie ma czasu na pierdoły, na rozmyślanie, na tworzenie chorych scenariuszy. W zeszłym roku kiedy na moim palcu wylądował pierścionek wiedziałam, że jestem tą jedyną. Czasem jeszcze robiłam sceny, ale intensywność tego zaczęła maleć. Ciąża była okresem kiedy czułam się najpiękniejszą kobietą na świecie. Tak już mi zostało. Uwierzyłam w siebie, w swój wygląd. Dzięki wierze w wygląd uwierzyłam też w swoje możliwości. Wiem, że mogę wszystko. Mój związek przetrwał, ale inne, które tkwią w tym bagnie zapewne się rozpadną. Wiem to dlatego, że mój facet jest jednym z niewielu, który mimo tego, że cierpiał, nie mógł mnie zostawić. Nasz związek nareszcie jest normalny. Jak dorośli ludzie rozmawiamy o innych kobietach, a oglądając telewizje i widząc nagie kobiety nie kończy się to rozmyślaniem "Czy ona spodobała mu się bardziej niż ja?".

Czasem ten stan jeszcze próbuje mnie nawiedzać. Nauczyłam się jednak z tym walczyć i powiedzieć złym myślom STOP.

Dziś  z F. kochamy się jeszcze bardziej i mamy się dobrze. A ja jestem kobietą, która nie musi nałożyć na siebie makijażu, żeby spojrzeć w lustro i się sobie podobać. Kiedy chodzę na fitness dumnie patrzę w lustro na swoje zaokrąglone pośladki i śledzę w nim cały czas swój każdy ruch. Uwierzyłam też w swoje możliwości. W to, że mogę wszystko. Stałam się kobietą sukcesu, która stawia sobie cele i je osiąga.

Chorobliwa zazdrość to idealny sposób na zrujnowanie związku. Przeszłam ten syf i doskonale wiem co czuje osoba, która to przeżywa. Nie ma na to złotej recepty, ale mam do tego specjalne podejście, które może takiej osobie pomóc. Sama wiele czytałam i radziłam się w tym temacie psychoterapeutów. Nie życzę tego dramatu nikomu.  Dlatego proszę...jeśli to przeżywasz - zrób z tym coś. Nie marnuj życia sobie, a tym bardziej osobie, która kochasz. Zrób cokolwiek. Idź do psychoterapeuty, porozmawiaj ze mną, z przyjaciółką. Po prostu coś zrób...

Wierzę, że wszystko w życiu dzieje się po coś. Wierzę, że ten cały dramat miał swój cel. Nie wiem jaki. Ale może gdybym zmieniła bieg wydarzeń i wykreśliła to wszystko ze scenariusza życia... może byłabym w zupełnie innym położeniu niż jestem teraz. I niekoniecznie w lepszym...Nie żałuję niczego. Bo każda nawet najgorsza rzecz doprowadziła mnie do punktu, w którym jestem teraz. A jak jest teraz... to już sami wiecie.


PS: Potrzebowałam wiele odwagi, by powiedzieć o tym komukolwiek. Nie powiem już jak wielkiej odwagi potrzebowałam, by napisać to...całemu światu. O całej sytuacji wiedziała tylko moja przyjaciółka. Która była taka sama. Robiła tak samo. Sprawa ta jest dla mnie o tyle ważna, że z góry Wam mówię iż komentarze, w których będziecie mi pisać jaka to jestem psychiczna , nie będą publikowane. Dla mojego własnego komfortu psychicznego. Dziękuję.