Wyjdziesz za mnie?

Miłość. Są mędrcy, którzy byli zdolni ją opisać. Ja osobiście nie potrafię. Tego co czuje człowiek do człowieka nie da się opisać słowami. Trzeba to poczuć. Trzeba chociaż raz być sto metrów ponad ziemią, by wiedzieć jak to jest. O wyjątkowości tego nie będę tutaj pisać. Każdy kto przeżył chociaż raz wie o czym mowa...


Był 2 sierpnia. Odpoczywaliśmy właśnie w pokoju hotelowym po całodziennym smażeniu się na plaży.
Zaproponował mi spacer. Wskoczyłam w jeansy, sweterek, trampki i ruszyliśmy. Tego wieczoru czułam się jednak inaczej niż zawsze. Wyjątkowo. Miłość biła od nas na kilometr. Spokojnym krokiem szliśmy deptakiem na plaży, słuchając szumu morza. "Może usiądziemy tutaj?" spytał. Usiedliśmy. Byłam w 3 miesiącu ciąży. Jego oczy wyglądały inaczej niż zawsze. Można było dostrzec w nich miłość pomieszaną ze strachem. Przez dłuższy czas wpatrywał się w morze .Wziął moją rękę, położył na swoim sercu i spytał, czy czuję jak biję. Czułam doskonale. Można byłoby pomyśleć, że zaraz wyskoczy i rozerwie jego klatkę piersiową. Poczułam niepokój. To już? Po chwili odłożył niedopite piwo i wziął ponownie moją rękę.
"Kocham Cię wiesz?" . Zabrzmiało to tysiąc razy poważniej i inaczej niż zwykle. Odpowiedziałam :
"Wiem. Też Cię kocham. Zawsze będę Cię kochać". Drugą ręką zaczął wyciągać coś niepewnie z wewnętrznej kieszeni swojej bluzy. Nie mogłam pozbierać myśli. "Czy on...jezu. Teraz? Czy on chce to zrobić? Boże." Wyjął czerwone pudełko, otworzył. Po oczach błysnęło mi małe złote cudo. Nie byłam w stanie zachwycać się jego pięknem, patrzeć na szczegóły. Zamiast tego mój wzrok powędrował na jego oczy. Były pełne miłości, strachu, wzruszenia, szczęścia. Moje zaczęły być lekko szkliste.
"Wyjdziesz za mnie?". Znieruchomiałam. On tego chce. Chce mnie na zawsze. Ze wszystkich kobiet na świecie, wybrał właśnie mnie i mi zadał to pytanie. Podejrzewam, że chwila ciszy, która go uraczyłam, doprowadziła go prawie do palpitacji serca. Te kilka sekund było wiecznością dla nas obu. Głupio odpowiedziałam "A jak myślisz?" . "Nie wiem, dlatego chcę usłyszeć Twoją odpowiedź". Widać było, że rzeczywiście nie jest pewien co odpowiem. Odpowiedziałam "Tak". Po sekundzie pierścionek świecił już na moim palcu. Jakaś grupa ludzi zaczęła bić brawo.Przytuliłam go mocno. Po sekundzie ludzie podbiegli do nas pytając "Czy Wy się właśnie zaręczyliście?!" - Tak! . Zostałam wyściskana przez dziewczyny, F. zgarnął kilka piątek w dłoń. Czułam się jak w amoku. Jak na najlepszej fazie w życiu. Czułam, ze zostałam nafaszerowana jakimś mega odjazdowym środkiem odurzającym. Czułam, że wszystko zwalnia, głosy ludzi wyciszają się, a ja zalewam się łzami. Długo nie mogłam się otrząsnąć. Po chwili zaczęliśmy razem płakać. Szedł gość z koszem róż. F.kupił mi jedną mówiąc do sprzedawcy "Stary...ale trafiłeś. Właśnie się zaręczyłem." Kolejne gratulacje, kolejne wzruszenie. Doskonale pamiętam to miejsce. Doskonale pamiętam jaki piasek był w dotyku, jaki zapach miało morze, jaka była temperatura, ale najważniejsze jest...
że pamiętam jak ta chwila smakowała...