Życie czasem płata figle.

Jesteśmy szczęśliwi. Miłość sprawia, że latamy. Ciąża sprawia, że każdy dzień jest wyjątkowy i przybliża nas do porodu. Wstajemy rano z uśmiechem, robimy herbatę, jemy śniadanie. I nikt z nas nie martwi się na zapas, że zaraz, dosłownie za moment, wszystko może się najzwyczajniej w świecie spieprzyć. Wystarczy jeden moment. Wystarczy jedna chwila. Trawa przestaje być zielona, a niebo nie jest już błękitne. Nad głowami są tylko czarne chmury, z których pada okrutny grad. Tak okrutny, że rani nasze ciała. Jeden telefon i wizja świetlanej przyszłości rozpada się na drobne kawałki.
Jedna rozmowa i tracimy całe zaufanie do człowieka, którego kochamy. Siedzimy w pokoju, zwijamy się z bólu, zwijamy się z bezsilności. Tak bardzo zaczynam w takich momentach tęsknić za sielanką. Kiedy nie trzeba było martwić się oto czy przetrwa się z miesiąca na miesiąc. Kiedy nie trzeba było decydować o swoim losie. Kiedy nie trzeba było się zastanawiać,  'czy on na pewno mówi mi całą prawdę?'. Czuję, że wszystko rozprysło się jak mydlana bańka. Czuję się marnie. Popadłam momentalnie w bezsilność i nie jestem w stanie wymyślić co dalej. Ogarnęło mnie to co kiedyś. Niechęć do czegokolwiek. Do ludzi, do bloga, do studiów, do zaangażowania w cokolwiek. Nie chce mi się już starać, walczyć o cokolwiek. Tracę wiarę w ludzi, w siebie.
I tylko miłość do Ciebie córko, trzyma mnie dziś przy życiu i daje nadzieję. Minimalną nadzieję na to, że wszystko będzie lepsze, kiedy na świecie pojawisz się Ty.