Zmęczona stanem błogosławionym.

To był jeden z tych kilku ostatnich wieczorów, kiedy nie odczuwałam ulgi gasząc światło. Wiedziałam, że nie zasnę. Rozrywało mi krocze, promieniowało we wszystkich kierunkach i tym razem nie kończyło się na zaciśnięciu zębów i przewróceniu na drugi bok. Tym razem wyglądało to jak walka niepełnosprawnej orki bądź pingwina o to, by bez łez poruszyć się w jakimkolwiek kierunku. Dziesięć minut walki. Wstałam. Zgaga wypala mi przełyk, a każde stąpnięcie stopą sprawia mi ból. Ale chodzę. Bo im dłużej chodzę tym mniej boli. I tak cholernie chce mi się spać, ale nie. Nie położę się tylko po to , by za dziesięć minut znów walczyć z bólem przy wstawaniu na siku, na mleko (że niby na zgagę) i na złapanie oddechu przy oknie. Mija godzina, dwie, trzy. Na zegarku 3:30. Przemierzam korytarz po raz setny Ze zmęczenia i bólu łapie mnie migrena. Mam wrażenie, że czaszka pęknie mi zaraz na milion kawałków. Wysypka na brzuchu pochodzenia nieznanego doprowadza mnie do szału, a ze zdenerwowania tym wszystkim do atrakcji dochodzi jeden wielki bełt. Staję przy oknie. Czuję się żałośnie. Nie potrafię sobie poradzić. Gdybym miała zacząć teraz rodzić - skąd wzięłabym siły?  Skoro tak zajebiście mocno wszystko mnie teraz boli, jakim cudem jestem w stanie przeżyć poród? Ała. Znów ból przechodzi mi przez całe uda i krzyż. Patrzę przed siebie. Czuję się tak zmęczona. Zmęczona ciążą. To co sprawiało mi radość, teraz dłuży się w nieskończoność, sprawia ból i najzwyczajniej w świecie... męczy. Myślę sobie "Ile jeszcze dni? Nie chcę już więcej. Chcę urodzić". I całkiem niepotrzebne wyrzuty sumienia, że nie powinnam tak myśleć. Cierp ciało jak się chciało, jakby to powiedziała moja babcia. Ale czy nie mam prawa? Czy nie mam prawa być już na tym totalnym finiszu zmęczona? Nie mam siły. Kolejna noc nieprzespana, a ja żałośnie wpatruję się w okno roniąc niepotrzebnie łzy. Bo boli. Bo spać. Bo ją kocham. Bo chcę już ją mieć.