Wieczory z dzieckiem. Sielanka czy koszmar?

Kiedy po porodzie wróciłam do domu dopadały mnie stany, w których uciekałam do wanny, by chociaż chwilę nie mieć na sobie Poli wiszącej na cycku. Płakałam i tak bardzo wątpiłam w to czy podołam. Bywały takie dni, kiedy czekałam tylko na chwilę kiedy F. wróci z pracy, kiedy wykąpię małą i się położę. Z dnia na dzień zaczęłam radzić sobie coraz lepiej. Odnajdywać się w tej nowej roli. Kiedy minęły 2 tygodnie nauczyłam się jak ją usypiać. Przytulenie do piersi, kołysanie, włączony szum morza - kilka minut i dziecka nie było. Była zbyt mała, by się z nią bawić i śmiać. Kiedy skończyła 2 miesiące zaczęła przesypiać całe noce. Od 20 do 6 ani jednej pobudki, o 6 pobudka na karmienie i sen do 9/10. Byłam w niebie. O 20 leżałam już na łóżku oglądając ulubione filmy, seriale i opowiadając sobie z F. jak minął nam dzień. Bajka szybko się skończyła i zaczęły się nocne pobudki. Raz, dwa, trzy a nawet cztery razy. A to popije sobie mleczka, a to wypadnie jej smoczek, a to ją coś przebudzi. Rano po takiej nocy wstaje się ciężko, ale sprawdza się to co mówiła mi każda matka jak byłam w ciąży. Będziesz zmęczona totalnie, a ona się do Ciebie uśmiechnie...i Ci minie. I rzeczywiście. Bezzębny uśmiech sprawia, że nie pamiętam już tych pobudek. Nie pamiętam tego z jaką złością kroczyłam do jej pokoju. Patrzę na ten uśmiech małej istoty i śmieję się razem z Nią.

Wracając do tematu. W niepamięć odeszły już te wieczory, kiedy czekałam na jej sen. W niepamięć odeszły też te, które były po prostu koszmarem. Im bardziej zmęczona tym większy płacz, wyginanie się i generalnie pokazanie mi, że nie ma ochoty na zabawę, sen i jedzenie. Chce po prostu płakać. Bo jest zbyt zmęczona, by zasnąć i zbyt zmęczona by nie spać. Pożegnałam już te początki kiedy jeśli nie spała, to albo jadła albo płakała, albo ...albo po prostu patrzyła się na wszystko i poznawała. Dziś po wieczornej kąpieli, cieszę się czasem spędzanym z Nią. Zazwyczaj leżymy na łóżku we troje i nachodzą nas refleksje. Wpatrujemy się w jej buzię, bawimy się z Nią. A ona taka wesoła, z mokrymi włoskami pokazuje nam jak bardzo się cieszy. Kocha czułości. Kocha gdy się ją mocno przytula. Nie wyrywa się jak kiedyś. Tulimy ją, całujemy w szyjkę, robimy samoloty. Te wieczory są magiczne. Kiedy dopadł mnie chwilowy baby blues tęskniłam za beztroskimi wieczorami kiedy wsiadałam w samochód z przyjaciółmi, jeździłam spontaniczne nad morze, piłam piwo na klifie i nie musiałam wracać. Dziś wiem, że tej chwili kiedy leżymy z Nią zmęczeni po całym dniu nie zamieniłabym na nic w świecie. Tej chwili kiedy jestem już tak zmęczona a ona gaworzy i śmieje się w głos. Tej chwili kiedy patrzy się na mnie i wiem...po prostu wiem, że patrzy na mnie i na Niego z miłością. Uczucie nie z tej ziemi. Człowiek przestaje myśleć o spaniu. Delektuje się chwilą. Bo póki na jej twarzy widnieje uśmiech, a oczy nie zalewają się łzami...mogę nie spać wcale. Wystarczy mi widok jej szczęścia. Szczęścia, dla którego zrobię wszystko. Nawet gdybym miała zatracić w tym siebie.